Έχοντας υπηρετήσει 25 χρόνια στον ευαίσθητο χώρο της υγείας
εκ των οποίων τα 16 σε οίκο ευγηρίας που αποτελεί τον τελευταίο σταθμό στη ζωή
των ανθρώπων που φιλοξενούνται εκεί .. άκουσα με προσοχή, έντονο ενδιαφέρον και
κάποιες φορές συγκίνηση, πολλούς από αυτούς
να αφηγούνται συγκλονιστικές εμπειρίες. Η καθημερινή μου επαφή τόσο με
ανθρώπους νεαρής ηλικίας που από το κρεβάτι του νοσοκομείου έδιναν μάχη για τη
ζωή τους, όσο και γηραιότερους που είχαν ωριμάσει έχοντας αντιμετωπίσει πολλές
δυσάρεστες καταστάσεις και πολλές φορές
τους είχαν κυριεύσει φόβοι και έντονα αρνητικά συναισθήματα, μου δημιούργησε
ερωτήματα σχετικά με το νόημα και τον
πραγματικό σκοπό της ζωής. Πιθανόν να
ισχύει το ρητό «..να κάνεις μια ψυχή λιγότερο λυπημένη.. Αυτό θα
μπορούσε να είναι το νόημα της ζωής ενός ανθρώπου».
Ίσως πάλι είναι αλήθεια πως μοναδικός σκοπός της ζωής μας
είναι αυτή η ίδια η ζωή. Υπηρετούμε όμως αυτό το σκοπό στην καθημερινότητα μας..;
Αν όχι με ποιους τρόπους τον προδίδουμε..; Μπορούμε να βελτιώσουμε την
ποιότητα της ζωής μας..; Μπορούμε να
αφήσουμε ένα κόσμο καλύτερο στα παιδιά μας..; Μέχρι πότε θα είμαστε οι
αναγκαίες παράπλευρες απώλειες..; Έβαλα τον εαυτό μου στη διαδικασία να
προβληματιστεί σχετικά με το αν μες στη σύγχρονη κοινωνία μας μπορούμε να
διαμορφώσουμε ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο μπορούν να καρποφορήσουν νέες
ιδέες, να αδράξουμε τις ευκαιρίες που διανοίγονται, ένα περιβάλλον όπου θα
μπορεί να φυτρώσει στις γωνιές του τόπου μας η ελπίδα, η ευτυχία.
Πάντα πίστευα πως μορφωμένοι, ικανοί άνθρωποι με όραμα,
αρχές, καινοτόμες ιδέες, με τολμηρή ατζέντα μεταρρυθμίσεων, με θετικό κοινωνικό
πρόσημο, που διαθέτουν τη δύναμη της εμπειρίας και της γνώσης, μπορούν να
διαμορφώσουν ένα τέτοιο περιβάλλον, να δώσουν σημαντική ώθηση και ανάπτυξη,
ευημερία, εκσυγχρονισμό, δημιουργία πλούτου στην τοπική (και όχι μόνο) κοινωνία
μας.

Κολέτση Αθηνά
Νοσηλεύτρια στο Γενικό Νοσοκομείο Πύργου
Μέλος “CID” UNESCO
Υποψήφια με το συνδυασμό του Γιάννη Λυμπέρη «Ήλιδα Νέα
Εποχή»